Gemeenten krijgen steeds vaker te maken met gezinnen met de Nederlandse nationaliteit die remigreren naar Nederland. Meteen bij aankomst doen zij een beroep op maatschappelijke opvang, omdat ze geen woonruimte hebben. Maar omdat ze zelfredzaam zijn, hebben ze daar geen recht op.
Het gaat bijvoorbeeld om Somalisch-Nederlandse gezinnen die naar het Verenigd Koninkrijk waren vertrokken in de veronderstelling dat ze daar makkelijker werk zouden vinden. Of om Iraakse Nederlanders die terugkomen omdat hun kinderen in Irak niet kunnen aarden. Maar ook om Marokkaanse Nederlanders die na een verblijf in Marokko toch weer voor Nederland kiezen.
Lees verder via nos.nl
Mensen boven Macht – Edwin Tuin
‘We blijven steeds in dezelfde valkuilen vallen’
Toezicht in verbinding – Weinig zon en veel behang? Blog Paul van Dijk
