'De jaren voor de Santa Fé waren waste of time' Hoe een ex-hangjongere kijkt naar de treiterjeugd.

Hartstikke leuk die woede over de treiterboys in Zaandam, elke dag spannende tv, maar als straks een nieuwe rel om aandacht vraagt, verdwijnen de boys weer in hun eigen levens en bedankt hè, doei. Een beetje vooruit- of achteruit kijken is veel gevraagd, de versnellingsbak heeft één versnelling: nu.

Ze hingen voor snackbar Santa Fé. Ze dronken in het Molenpark: literflessen Bacardi van dezelfde slijter die ze nog (‘stuntje!’) in de aanbieding heeft. Ze blowden in de Koffiedik. Turken en Marokkanen, stuk of dertig, de leiders altijd op de achtergrond, net als in Zaandam waar ze eigenlijk ook te oud zijn om te treiteren.

‘Het was thuis’, zegt Alptekin. ‘De groep, dat was ik. Aan niemand legde ik verantwoording af. Halen we een fles? Halen we een fles. Zeven dagen in de week. We werden streng opgevoed, cultureel en religieus kortgehouden, en nu hadden we overal schijt aan.’ In de Kanaalstraat met Alptekin Akdogan, voorheen treiterturk. Het is tien jaar terug. Hij is een gezinsman geworden met een baan en een huis in Houten, ‘dorp der tweeverdieners’ – maar nog steeds stelt deze straat hem op zijn gemak. ‘Ik heb geen spijt. Het heeft me gevormd.’

Lees verder via de Volkskrant – ‘De jaren voor de Santa Fé waren waste of time’