Annette Dölle
Toen ik opgroeide zaten we zonder gordel in de auto – en ook heus wel eens voorin. Mocht je overal roken, zelfs op televisie en lieten mijn ouders ons dagenlang buiten spelen, zonder zich ooit af te vragen of het verantwoord was. We bouwden hutten, speelden verstoppertje en klommen in bomen – niks aan hand. Om een uur of zes waren we weer thuis en schoven aan tafel. Zonder mobieltje dat gemiste oproepen liet zien. Het kwam gewoon goed.
Toen ik jaren later een mobiele telefoon had (zo’n samsung met drukknopjes en een klepje) en in Amsterdam woonde, liet ik mijn telefoon regelmatig thuis. Op een dag bleek mijn moeder een aantal keer gebeld te hebben. ‘Maar je hebt een mobiel. Die neem je toch mee?’ antwoordde ze later. Tegenwoordig is het omgekeerd: Als ik buitenshuis sta en mijn moeder aan de telefoon spreek, houden we het kort. Want, ‘het is zo vervelend als er mensen meeluisteren’.
Lees verder via linkedin.com
Hedendaagse jeugdcriminaliteit: nieuwe vragen en enkele antwoorden na een historische daling
Mensen boven Macht – Edwin Tuin
Advocaat-generaal: geen herziening Arnhemse villamoord
