Burgemeester Jan Hamming van de gemeente Heusden heeft na een indringend gesprek met een door de terroristische aanslag in Tunesië getraumatiseerd stel in Vlijmen besloten dat zij geen (Syrische) statushouders als buren krijgen. ‘Je moet als burgemeester de menselijke factor wegen.’
Ik begreep dat het stel u zelf had benaderd dat zij vanwege hun achtergrond liever niet de toegewezen vier mannelijke Syrische statushouder als buren wilde. Hoe kwam het verzoek van het stel u ter ore?
‘Een maand van tevoren sturen we altijd een bewonersbrief dat statushouders in een woning in de buurt komen wonen. Een paar dagen later kreeg ik te horen dat de directe buren met hun achtergrond daar niet voor waren. Het was wel jammer dat dit getraumatiseerde stel mij van tevoren niet bekend was. Ze zijn hier vier maanden geleden komen wonen. Als ik het had geweten, was ik al eerder langs gegaan.’
Wat is er daarna gebeurd?
‘Dinsdag was een bewonersavond en daar liepen de meningen uiteen, zoals altijd eigenlijk. Maar nu was ook dit gezin erbij. Zij hebben de aanslag in Tunesië maar ternauwernood overleefd. Gisteravond heb ik een emotioneel en indringend gesprek met ze gehad en het besluit genomen dat de uitzondering de regel bevestigt: jaarlijks vestigen we honderd statushouders, maar dit gezin krijgt die niet als buren.’
Hoe kwam u tot uw besluit?
‘Zowel het stel als de vier Syrische vluchtelingen hebben traumatische ervaringen opgedaan. Het zou niet goed zijn voor allebei om ze naast elkaar te plaatsen. Ik vind wel dat de gemeente om deze mensen heen moet staan. Acceptatie van hun omgeving en werken aan hun toekomst hoort daarbij. En je doet het nooit goed, want ook nu zijn er voor- en tegenstanders, maar hier is sprake van een uitzonderlijke situatie.’
Wat is eigenlijk het verband tussen de aanwezigheid bij die aanslag en vier Syrische statushouders?
‘Het verband is dat ze allemaal traumatische ervaringen hebben door IS en voor ze zijn gevlucht. Ik heb ingeschat of naast elkaar wonen een leefbare situatie oplevert en dat is niet zo.’
De vader van de vrouw van het stel sprak intimiderende woorden over de komst van de vier Syriërs en er was sprake van bekladding van het huis. Dat speelde geen rol?
‘We zwichten niet voor geweld of protest. Hier telt het persoonlijke argument dat dit gezin mij heeft verteld in dat indringende gesprek. Een burgemeester moet ook de menselijke factor durven wegen. Daar sta ik voor.’
Het stel krijgt ook hulp aangeboden?
‘Ja, ze moeten hun trauma nog verwerken en wij hebben ze hulp aangeboden. In Nederland is hier geen ervaring mee, dus slachtofferhulp schoot tekort. In het leger hebben ze wel ervaring met trauma’s van soldaten in bijvoorbeeld Afghanistan, dus die kunnen wel helpen.’
Hoe erg moet een trauma eigenlijk zijn voor het de doorslag geeft voor een dergelijke beslissing? Kan niet iedereen nu zeggen: ik heb een bepaald trauma en daarom wil ik geen statushouders naast mij?
‘Nee, bij andere trauma’s neem ik niet zo’n beslissing.’
Er komt nog wel een gesprek tussen het stel en de Syriërs, vernam ik. Kan dat helpen voor het begrip?
‘Ja, ik heb begrepen dat in ieder geval de man graag met ze wil spreken. De Syriërs willen dat zelf ook graag. Het zijn vier jongens van 18. Ze zijn nu vrijwilliger op een theaterfestival. Het gesprek lijkt me inderdaad ook belangrijk voor het begrip voor de situatie.’
Wie komt er nu naast wonen? Helemaal geen statushouders? Of een gezin?
‘Nee, helemaal geen statushouders. Het is aan de woningcorporatie wie erin komt.’
Bron: BinnenlandsBestuur
Meer leren over lokale veiligheidsdilemma’s? Kom naar HCB Colleges
Veiligheid, recht en bestuur, start 13 oktober
Toezichthouder: ‘Verduurzamen zorgt voor vertraging bij versterking’
Hedendaagse jeugdcriminaliteit: nieuwe vragen en enkele antwoorden na een historische daling
Mensen boven Macht – Edwin Tuin
