De beeldenstorm in Charlottesville werpt zijn schaduw vooruit op Nederland. Aan de andere kant van de plas braken rellen uit omdat het standbeeld van opperbevelhebber Robert E. Lee zou worden neergehaald. Nadien zijn ook andere beelden van soldaten die voor zuidelijke staten vochten in de Amerikaanse Burgeroorlog vernield of beklad.
Ook in Nederland klinken stemmen op om beelden van omstreden VOC-helden te verwijderen en straten te hernoemen die de naam dragen van Peter Stuyvesant en Michiel de Ruyter. Zo woedt nu een discussie over het kunstcentrum Witte de With in de gelijknamige straat in het centrum van Rotterdam. Actievoerders vinden het racistisch dat de naam ervan is vernoemd naar een blanke vlootvoogd van de VOC, die deelnam aan de verovering van Jakarta.
Identiteitspolitiek blijft een lastige puzzel. Tegenstanders van het verwijderen van beelden vrezen dat de culturele identiteit van ons land verdwijnt. Voorstanders wijzen erop dat de beelden symbool staan voor een tijd waarin we ons als beesten gedroegen en de boel in andere landen leegroofden.
Voor beide standpunten is wat te zeggen.
Mijn probleem is dat de argumenten van beide kampen net zo culturalistisch zijn als het kwaad waartegen ze zich keren. Het ene kamp gaat uit van cultuur in de verouderde essentialistische betekenis. Kom aan mijn cultuur, en je komt aan mij.
Lees verder via Advalvas/Marc Schuilenburg
Marc Schuilenburg spreekt tijdens De Collegereeks Veiligheid, Recht en Bestuur College 3
14 maart 2018 over Positieve Veiligheid, georganiseerd door het Haags Congres Bureau
Toezicht in verbinding – Weinig zon en veel behang? Blog Paul van Dijk
De kinderopvangsector heeft nu een eigen raad: de Kinderopvangraad
‘We blijven steeds in dezelfde valkuilen vallen’
