Schaf huisuitzettingen gewoon af - Sociale huurwoningen

Waarom zetten we mensen eigenlijk nog uit hun sociale huurwoningen? Omdat ze in 80% van de gevallen de huur al een tijdje niet betaald hebben, natuurlijk. Dat begrijpen wij. Maar voor welk probleem is dat een oplossing? Dat de huurachterstand wordt terugbetaald? Nee, meestal kunnen verhuurders fluiten naar een groot deel van hun centen. Dat de komende maand geen huur hoeft te worden betaald? Niet door deze specifieke huurder misschien, maar ergens zal hij of zij onderdak vinden en dat onderdak moet betaald worden.

In een stuk of 20 gevallen die wij in onze Maatwerkfabriek hielpen afgelopen maanden, zag het er ongeveer als volgt uit. Een alleenstaande moeder is in de problemen gekomen omdat haar partner de benen heeft genomen. Die heeft haar laten zitten, zonder inkomen, met de kinderen. De echtscheiding laat op zich wachten. De huurachterstand loopt op. Maanden achtereen. Dan komt er een vonnis. Opeens is de executie van dat vonnis heel dichtbij. De moeder heeft, om allerlei redenen, nauwelijks een netwerk waarop ze kan bouwen. De huisuitzetting is volgende week. In een aantal gevallen lukte het zelfs niet om die te voorkomen. Dan heeft een alleenstaande moeder zonder netwerk niet zoveel andere keuze, dan zich te melden bij de crisisopvang. Gedoe met postadressen, regiobinding, uitkeringen. Plus: de kinderen kunnen niet in de crisisopvang. “Dit is geen plek voor kinderen.” En dat is ook zo. “Alle gezinskamers zijn bezet.” Met als gevolg dat de kinderen even bij een pleeggezin wordt ondergebracht. In één geval werden drie kinderen uit één gezin, zelfs ondergebracht in drie verschillende pleeggezinnen. Vanwege 1.800 euro huurachterstand.

Is dat slim? Uiteindelijk is dit gezin na drie maanden weer herenigd en gehuisvest. Bij dezelfde woningcorporatie. Via een laatste-kans-woning. De huurachterstand ging mee in de sanering van andere schulden. De woningbouw ziet daar de komende drie jaar nog iets minder dan 10% van terug. Ondertussen hebben de kids en hun moeder een behoorlijke knauw gekregen. Die drie maanden noodopvang en drie uithuisplaatsingen hebben de gemeente bovendien iets meer dan 125 duizend euro gekost. Vanwege 1.800 euro huurachterstand.

Omdat mensen nu eenmaal hun huur moeten betalen, en omdat we nu eenmaal mensen uit huis zetten als ze dat niet doen, draait de samenleving dus op voor meer dan een ton aan kosten en worden kinderen drie maanden weliswaar liefdevol opgevangen, maar zonder hun moeder. We vinden het als samenleving logisch dat mensen hun huis uit moeten als ze hun huur niet betalen. Maar vinden we dat nog steeds zo logisch als we collectief weten wat de onzichtbare maatschappelijke kosten daarvan het gevolg zijn? Wij denken van niet. Wij denken dat er veel logischere dingen te bedenken zijn. Waardoor deze moeders en hun kids in hun huis kunnen blijven wonen. In de vorm van tegenprestaties, tijdelijke overdracht van financiële regie, huren onder aanvullende voorwaarden. Het aardige is: dat gebeurt ook al veelvuldig en succesvol. Daarom denken wij dat we huisuitzettingen zo langzamerhand maar beter helemaal kunnen afschaffen. Dat scheelt een boel ellende en maatschappelijke kosten.

Bron: Publieke Waarden

Qote Federatie opvang ‘Huisuitzetting 1-oudergezin vanwege €1800 huurschuld kost gemeente €125.000 aan crisiszorg kinderen e.d.’