Paul Ponsaers heeft aan zijn toch al omvangrijke oeuvre weer een boek toegevoegd. Dit keer over België als (uitvals)basis voor islamitisch terrorisme[1]. Geleidelijk ontstaat een ruimer en rijker beeld van islamitisch terrorisme in België en ook elders in Europa. Een beeld dat op sommige punten wel en op andere punten juist niet samenvalt met ‘wat we al wisten’.
Op het eerste gezicht is het vooral een beschrijvend boek. In zestien van de achttien hoofdstukken worden uiterst gedetailleerde beschrijvingen gegeven van personen uit het gewelddadig extremistische milieu, van hun persoonlijke carrières (zo men daar al van kan spreken) en van hun contacten met anderen. Deze vorm van thick description (à la Geertz) levert uiteindelijk veel meer dan puur individuele petites histoires op. Geleidelijk ontstaat wel degelijk een ruimer en rijker beeld van islamitisch terrorisme in België en ook elders in Europa. Een beeld dat op sommige punten wel en op andere punten juist niet samenvalt met ‘wat we al wisten’.
Andere werkelijkheid
Niet nieuw is de boodschap dat België op grote schaal als uitvalsbasis voor gewelddadige acties elders fungeert. Zeker sinds de aanslagen van eind 2015 in Parijs leeft dat besef volop. ‘Molenbeek’ is sindsdien bijna synoniem geworden met islamitisch geïnspireerd geweld. De aanslagen in België zelf – op de luchthaven Zaventem en het metrostation Maalbeek in maart 2016 – hebben dat beeld alleen maar versterkt.
Lees verder via platformoverheid.nl
Toezichthouder: ‘Verduurzamen zorgt voor vertraging bij versterking’
Hedendaagse jeugdcriminaliteit: nieuwe vragen en enkele antwoorden na een historische daling
Mensen boven Macht – Edwin Tuin
