Zorg voor elkaar, de oplossing bij politieke crisis?

We zijn nu halverwege de gemeenteraadsperiode, en ik constateer dat in veel Brabantse gemeenten de colleges uiteen vallen. De ene keer omdat naar men zegt het politieke landschap te verbrokkeld is, de andere keer omdat twee ego’s botsen, en nog andere redenen zijn dat er geen half miljoen euro op de begroting kan worden gevonden, dat wethouders onhandig opereren, of dat een oude vete binnen een van de partijen wordt uitgevochten.

Ik ben van mening dat we vaak allerlei inhoudelijke zaken gebruiken als aanleiding om op elkaar te hakketakken. Zaken die soms futiel aandoen, zoals een zwembad, een vergunning, een vergoeding. Het gedoe met elkaar misgunnen geldt over de volle breedte van de politiek, of het nu gaat om Turkije of Griekenland, Nederland, de Kempen, of de metropoolregio. Naar mijn idee functioneert politiek slechts als het draait om zorg en liefde voor elkaar, waarbij we bereid moeten zijn om niet voortdurend de eigen stokpaardjes te berijden, en in staat moeten zijn om ons in de ander te verplaatsen. Varoufakis is het schoolvoorbeeld van de ander niets gunnen. Het beste jongetje uit de klas had gelijk door te stellen dat Europa het grootkapitaal niet heeft aangepakt tijdens de crisis. Maar door zijn grote ego en zijn onbuigzaamheid heeft hij Griekenland in de Grexitcrisis gestort. Daar tegenover zie ik het functioneren van het kabinet Rutte-Samsom. Al drie jaren is er harde kritiek op het kabinet en staan de coalitiepartijen er volgens de peilingen slecht voor. Toch gaat het ondanks de economisch politiek turbulente periode gestaag verder en worden antwoorden gevonden op menig lastig oplosbaar probleem. Dat komt omdat er, ondanks alle politieke verschillen, mensen bij elkaar zitten die zich in elkaar kunnen verplaatsen en die er voor zorgen dat de onderlinge relaties goed blijven, en dat men elkaar niet onnodig kwetst.

Ook in de gemeente Oirschot heb ik dit samen optrekken mogen ervaren, in de huidige periode dat ik wethouder ben, maar ook in de vorige periode toen ik in de oppositie zat. Ik had en heb het geluk dat ik mag samenwerken met constructief ingestelde personen, ieder met zijn of haar talenten, die bereid zijn om over de eigen schaduw heen te stappen en zich in de ander te verplaatsen, waardoor ieders persoonlijke kracht optimaal kan worden benut. Dat betekent niet dat we de vrijheid van meningsuiting beknotten om het steeds met elkaar eens te zijn, maar het betekent wel dat we elkaar niet onnodig laten vallen of elkaar kwetsen.

Daarom pleit ik voor regeren met liefde en zorg voor elkaar, zeker waar het de politieke tegenstanders betreft. We hoeven het niet met elkaar eens te zijn, en we hoeven ook niet alles van elkaar te accepteren, maar als we elkaar ruimte geven en open argumenteren, zijn er oplossingen mogelijk, ook bij verschillende uitgangspunten. Of het nu gaat om techniek, economie, religie of gemeenschapszin, als individu kun je proberen te domineren en op je strepen te staan, maar samen met anderen kom je uiteindelijk verder.

De moraal van dit verhaal: besteed bij onderhandelingen net zoveel oprechte aandacht aan je onderhandelingspartners als je wilt dat er aandacht aan jezelf wordt gegeven. Politiek bedrijven we ten behoeve van een betere samenleving, en dat kan alleen wanneer we als politici zelf goed samenwerken.

Raf Daenen, wethouder Oirschot