Jarenlang gedwongen nietsdoen in een asielzoekerscentrum, ver buiten de bewoonde wereld. Dat was het lot van menig asielmigrant eind jaren negentig. Nu zijn de procedures korter en biedt de opvang aan asielmigranten meer mogelijkheden om activiteiten te ondernemen. Het komt hun taalbeheersing en geestelijke gezondheid alleen maar ten goede.
Dat ze de behandeling van hun aanvraag tot verblijf moeten afwachten in asielzoekerscentra (azc’s), wordt door de meeste asielmigranten niet als een pretje ervaren. Er zijn onderzoekers die zich hierbij van alles kunnen indenken, zij zien azc’s als totalitaire instituties,1 als plaatsen waar mensen, afzijdig van de samenleving, een sterk gereguleerd leven met weinig autonomie wordt opgedrongen.2
Lees verder via socialevraagstukken.nl
Toezicht in verbinding – Weinig zon en veel behang? Blog Paul van Dijk
De kinderopvangsector heeft nu een eigen raad: de Kinderopvangraad
‘We blijven steeds in dezelfde valkuilen vallen’
