Oplossing voor verwarde personen - Doorpakken Eindrapportage aanjaagteam Verwarde Personen

Het aantal verwarde mensen op straat neemt toe, roepen politiek en samenleving om toerbeurt. Maar is dat wel zo? We zouden ons minder druk moeten maken om de veronderstelde risico’s en meer aandacht moeten schenken aan verbetering van de zorg, zegt hoogleraar Zorginnovaties, Philippe Delespaul.

Het maatschappelijke debat in Nederland over verwarde mensen geeft me een wrang gevoel. Nota bene het land in Europa dat de meeste mensen opneemt en opsluit omdat ze vanwege psychische problemen een ‘gevaar’ zouden betekenen, debatteert over het risico van verwarde personen op straat. Impliciet wordt daarmee gezegd dat er nog te weinig verwarde mensen in psychiatrische instellingen worden opgesloten. Tenzij ons land de meeste mensen met ernstig psychisch lijden in de wereld herbergt, ontbreekt elke logica aan dit argument.

Toename van verwarde personen is kwestie van perspectief

Overal in de wereld wordt op een andere wijze omgegaan met het psychisch lijden dat in Nederland tot veel ophef leidt. Daar hoef je geen bijkomend onderzoek voor te doen, zoals het Aanjaagteam Verwarde Personen heeft gedaan. Integendeel, dergelijk onderzoek heeft vaak als effect dat alle systematische observaties met fuzzy setdiagnostische criteria hebben, namelijk een exponentiële toename van de prevalentie. Dit verklaart ook waarom depressie en autisme hier te lande almaar toenemen en waarom we plotseling overal verwarde personen zien. We hebben namelijk geleerd ze ‘op te sporen’.

Zoals het in een over-gemedieerde samenleving als de onze vaker gebeurt, kan de politiek die in het publieke domein op een probleem wordt gewezen, het onderhavige probleem niet negeren, want dat staat gelijk aan politieke zelfmoord. Maar door alle media-aandacht voor een probleem is er vaak weinig belangstelling voor de context van problemen en verhoudingen. Er is nu bijvoorbeeld exceptionele aandacht voor de verminderde levensverwachting van Belgen of Nederlanders door terrorisme – objectief een afname van slechts enkele dagen – terwijl er tegelijkertijd geen cent geïnvesteerd wordt in mensen met een ernstige psychiatrische aandoening, wier levensverwachting door die aandoening met liefst dertig jaar afneemt.

Lees verder via