4 vragen aan…..Michiel van der Pols

Michiel van der Pols is doorbraakcoach voor (voormalig) hoog-risico professionals. Na 25 jaar werkzaam te zijn geweest in het veiligheidsdomein coacht, schrijft en spreekt hij over het thema mentale gezondheid.

Michiel schreef het boek ‘Ik zweer trouw’. Op basis van de vele coachgesprekken die hij de afgelopen vijf jaar met hen heeft gehad, deelt hij in dit boek waardevolle en vernieuwende inzichten over hoe psychische problemen in dit bijzondere werkveld geheeld en mogelijk voorkomen kunnen worden.

Rosa Tims van VL-Nieuws stelde Michiel 4 vragen over zijn werk als doorbraakcoach en als voormalig stadsmarinier.

Is er een verschil tussen jouw doorbraakcoaching en bijvoorbeeld de recoverytraining van politie eenheid Rotterdam?

De doorbraaksessie is een intensieve en diepgaande coachsessie van vier uur waarbij je overzicht in je leven en heel veel zelfinzicht krijgt. De sessie is een unieke mix is van psychologie, spiritualiteit en NLP, gecombineerd met flinke dosis no-nonsense en mijn eigen rugzak aan persoonlijke ervaringen. Het is een snelle en impactvolle methodiek om de dynamiek tussen jouw hoofd en hart beter te begrijpen. Het geeft je zoveel zelfinzicht dat je eigenlijk niet meer anders wilt dan je hart volgen, omdat duidelijk is geworden dat de keuzes vanuit jouw overlevingsstrategie (hoofd) niet altijd de meest gelukkige waren. Hiermee doorbreek je de blokkade naar je gevoelswereld. Meer over de methodiek lees je hier.

Recovery training is wezenlijk anders en niet met elkaar te vergelijken. De één is echter niet beter dan de ander. Het zijn beide methodieken om iemand te helpen de balans te herstellen. Voor de één past doorbraakcoaching goed, voor de ander recovery training.

Is het mogelijk om psychische problemen eerder te ondervangen? Misschien door een psycholoog die maandelijks inhouse spreekuur houdt op bureaus?

Het boek ‘ik zweer trouw’ geeft brede inzichten hoe psychische problemen ontstaan, geheeld én voorkomen kunnen worden. Ik sluit af met een reeks concrete aanbevelingen. Eén daarvan is de volgende:

In de hoog-risico sector staat het mentale welzijn van de professionals niet altijd bovenaan de agenda. Het is echter een cruciaal thema om als organisatie veerkrachtig, gezond en professioneel je werk te kunnen blijven doen. Dit verdient dus veel meer de aandacht. Als het toch moeilijk blijkt in de praktijk hier de voldoende tijd en aandacht voor te hebben, is het te overwegen één persoon van de groep/het team/de eenheid hier verantwoordelijk voor te maken. Stel iemand van de groep aan die van nature goed de sfeer en de dynamiek in de groep en bij de verschillende individuen monitort en bespreekbaar maakt.

Als iemand niet jouw staat van dienst heeft kan deze dan wel geschikt zijn voor de functie van stadsmarinier?

Dat gaat prima. Ik was nota bene de enige stadsmarinier die ooit marinier is geweest. Het gaat erom dat de stadsmarinier niet bang is om aan te pakken, een can-do mentaliteit heeft, een goed analytisch vermogen, brede schouders en de gedrevenheid om de onderste steen boven te krijgen. Dat hoeft niet perse iemand te zijn met een mariniersachtergrond.

Is een stadsmarinier iemand die jongeren weet te bereiken en te inspireren?

Dat kan één van de taken zijn als dat de problematiek is waarmee de stadsmarinier te maken krijgt. Persoonlijk vind ik het mooier dat niet de stadsmarinier dan die rol pakt, maar zorgt dat degenen die de rol van nature goed kunnen oppakken voldoende gefaciliteerd worden. De stadsmarinier moet zich eigenlijk overbodig maken en daarom zorgen dat het bestaande ‘apparaat’ zelfstandig de veiligheid op voldoende peil krijgt.