‘Veiligheidscultuur rondom kinderen slaat te ver door’

Kathleen Gabriels, filosoof en onderzoeker aan de Vrije Universiteit Brussel, beziet de trend met enige bezorgdheid. ‘Tracking’ is koren op de molen van helikopterouder, stelt Gabriels, die een artikel over het onderwerp publiceerde in vakblad Ethics and Information Technology.

Helikopterouder

De ‘paranoid parent’ (een term van de Britse socioloog Frank Furedi) of helikopterouder ontwikkelde zich ergens in de jaren negentig. Het beeld spreekt voor zich: de helikopter die permanent boven het hoofd van het kind zweeft om elke vorm van dreiging af te wenden. Zo leert het kind nooit zijn eigen boontjes doppen.

Volgens Gabriels komt de wens tot ’tracking’ voort uit controledrang van de helikopterouder, een ouderras dat zich vooral in de midden en hogere klassen manifesteert. En de slimme marketeer speelt in op de angsten van deze ouder: voila, de gps-tracker.

‘Gevraagd waarom ouders hun kind een gsm naar school meegeven, hoewel dit verboden is, zeggen ze steevast: voor noodgevallen’, zegt Gabriels. ‘Wat dat concreet betekent, weten ze vaak niet.’ Gabriels noemt de mobiele telefoon een soort ‘virtuele navelstreng’. Kinderen voelen zich gecontroleerd, zegt de filosoof.

Wie nooit alleen is, leert niet incasseren. En zonder tegenslag leer je niet struikelen. De gevolgen: onzekere, faalangstige jongeren die voor elk wissewasje papa of mama bellen – zo blijkt uit Amerikaanse studies die Gabriels aanhaalt.

Niet dat Gabriels het gebruik van een gps-tracker per se verwerpelijk vindt, maar als je het doet: dan wel in overleg met het kind. ‘Als een kind eigen inbreng ervaart of een dialoog, dan geef je het autonomie. Het kind moet dan ook mogen zeggen: dat wil ik niet.’

Lees verder via  de Volkskrant – ‘Veiligheidscultuur rondom kinderen slaat te ver door’