In de 20 jaar die ze zich met dit onderwerp bezighoudt, ziet Van Gemert keer op keer dat de stem van het kind te weinig gehoord wordt. Ze stelt: ‘Ook in de meldcode is het gesprek met de cliënt in de praktijk bijna altijd een gesprek met de ouders en vrijwel nooit met het kind.’
Van Gemert richtte de Academie voor Praten met Kinderen begin 2015 op, om jeugdzorgprofessionals te leren echt contact met kinderen te maken. Dat gebeurt namelijk nog steeds te weinig.
Angst en verkeerde pet
Ze noemt drie redenen waarom professionals handelen zoals ze vaak doen. Ten eerste bestaat onder hen de angst dat ze een kind door hun vragen klem zetten of beschadigen en dat ze door hun bemoeienis een loyaliteitsconflict bij het kind veroorzaken of de ouders tegen hen in het harnas jagen.
Ten tweede vinden professionals zich niet altijd de aangewezen persoon om een gesprek met het kind aan te gaan. Van Gemert: ‘Prima natuurlijk dat een hulpverlener zich afvraagt of hij de juiste mens op het juiste moment is, maar het resultaat is dan te vaak dat niemand met het kind in gesprek gaat. Of dat er één gesprek plaatsvindt, en daarna niet meer.’
Lees verder via socialevraagstukken.nl
Aanhoudingen voor drugstransporten naar Scandinavië
Toezicht op crypto in 2025: hoe druk krijgen de Nederlandse toezichthouders het?
D66 eist uitleg over falende onderwijsinspectie: debataanvraag ingediend
