Een klap teveel – Jacques Smeets, gepensioneerd politieagent over etnisch profileren

Ik kom elke dag meer en meer tot de conclusie dat ik op tijd de politiedienst heb verlaten. 43 Jaar maakte ik deel uit van de politie, zag ontzettend veel menselijk leed en ellende, werd vaak geconfronteerd met agressie en geweld, ook met treiteraars en overlast gevende straatjongeren. Ik heb hulp verleend waar dat nodig was. Ik maakte een keerpunt mee in mijn politieleven, werd ziek, herstelde weer en kon in 2012 op een mooie en indrukwekkende manier het korps verlaten.

Als ik zie hoe dienders vandaag de dag worden bejegend, dan weet ik zeker dat ik gegarandeerd kleerscheuren zou hebben opgelopen. Ik vermoed dat ik in het nieuws zou zijn gekomen omdat ik de een of ander treiteraar een schop onder zijn kont, een klap met de gummiknuppel of een draai om z’n oren (teveel) had gegeven. Dat zou dan geheid gefilmd zijn door de een of andere malloot, ergens op een veilige afstand van de gebeurtenis. Wat niet in beeld te zien zou zijn, was dat die treiteraar mij al een aantal minuten beledigde, mij hinderde in de uitoefening van mijn taak, dat hij niet had voldaan aan mijn verzoek en twee vorderingen om te vertrekken en dat hij zich vervolgens met fysiek geweld verzette tegen zijn aanhouding. Ik zou pas te zien zijn vanaf het moment dat ik mijn gummiknuppel die ene keer te veel liet neerdalen op het lichaam van de verdachte, teneinde het verzet te breken.

Samengevat zou op tv en op Internet derhalve te zien zijn hoe ik die ene klap teveel zou hebben verkocht, er zou grote schande over gesproken worden, want ik had iemand onnodig mishandeld. Ik zou gediscrimineerd en als racist worden bestempeld wanneer het om iemand met een andere dan een blanke huidskleur zou zijn gegaan. Waarschijnlijk zou ik geschorst zijn in afwachting van een berechting.

Dat, terwijl ik mijn hele politieleven, voorafgaande aan deze ene actie, al of niet etnisch geprofileerd heb. Immers, dat was mijn taak. Om misdrijven te voorkomen surveilleerde ik, te voet, per fiets of met de auto. Ik heb duizenden mensen gecontroleerd om even zoveel redenen of puur op basis van een ontwikkeld politie-instinct. Dat heeft geleid tot een schat aan informatie voor andere collega’s, net zo goed als ik gebruik maakte van de resultaten uit hun controles. Alles in het belang van de samenleving. Door deze werkwijze zijn gegarandeerd enorm veel misdrijven voorkomen. Deze zaken zijn echter niet meetbaar, ook niet als ik van elke controle een formuliertje had ingevuld. Politiek en politietop maakt gebruik van cijfers, statistieken en analyses. Immers, meten is weten, nietwaar? Men vergeet gemakshalve dat in het politiewerk heel wat emotie verborgen zit. Dat is voor de buitenwacht meestal niet zichtbaar, immers voor de burgers geldt dat de politie dient op te treden en niet emotioneel te worden. Ik denk derhalve dat ik een schorsing om een dergelijk optreden niet zou hebben kunnen verdragen en zwaar gefrustreerd op weg zou zijn gegaan naar mijn pensioen.

Ik mag me gelukkig prijzen dat ik dit niet meer hoef mee te maken. Van daaruit wens ik iedere diender oprecht en vanuit mijn hart heel veel moed, sterkte, wijsheid en vooral toch ook plezier toe in een beroep, waar het zorgen voor veiligheid in de samenleving en het helpen van mensen in nood, voorop staat. En zeker niet het gekrakeel vanaf de zijlijn door een stelletje betweters, die nog nooit een minuut van hun leven dit mooie beroep hebben uitgeoefend.

de blauwe diender

Jacques Smeets, Linkedin , gepensioneerd Politieagent