Column De zak van zwarte Piet

Het heen en weer krijg je ervan, net zoals je het heen weer krijgt op de boot welke je vanuit Spanje naar Nederland voert. Is het niet van de golvende zee, dan is het wel van die hossende Pieten op muziek als ‘zie ginds komt de stoomboot uit Spanje weer aan’. Een boot trouwens, die mij sterk doet denken aan de slavernij van weleer.

Van het geouwehoer over Zwarte Piet wordt een mens compleet tureluurs. Behalve de activisten. Deze relatief kleine groep, vooral bekende Nederlanders, heeft het klaar gekregen om Zwarte Piet te bevorderen tot een splijtzwam. De samenleving wordt hun mening opgedrongen. Zij voelen zich gediscrimineerd omdat Piet zwart geschminkt is. En dat moeten wij met z’n allen ook zo voelen, want wat zij zeggen is waar. Het gaat er niet om of Zwarte Piet zwart van huidskleur zou zijn, want de schmink die de Pieten zwart kleurt, is dezelfde schmink welke Carnavalsgekken gebruiken om als een anonieme dwaas de dolle dagen te beleven.
In de hoofden van activisten is en blijft de zwarte knecht van Sinterklaas uiting van discriminatie, racisme en slavernij. Punt uit! Einde discussie!

Tot nu toe heb ik mij uit het getrouwtrek gehouden, om reden dat ik bang was in de zak terecht te komen. Wie zoet is krijgt lekkers en wie stout is, krijgt immers de roe of wordt in de zak gestopt en meegenomen naar Spanje. Naar dat land wil ik voorlopig niet gaan, het herinnert mij teveel aan Zwarte Piet.
Een paar BN’ers sloten zich aan bij een nieuwe politieke DENKtank. Zodoende krijgen zij aandacht van de media en betreden zij met veel liefde en overtuiging de aangeboden podia waarop ze orakelen hoe erg er wordt gediscrimineerd in Nederland. Wanneer ik mij in de discussie zou hebben gemengd, zou er wellicht bij deze malloten de wens zijn ontstaan om mij aan de hoogste boom op te hangen. Maar wel aan eentje, waar doorheen de maan in volle glorie zou schijnen, natuurlijk.
Oeps, daar ga ik opnieuw in de fout. Hoe kom ik erbij om mensen die zich serieus inzetten om racisme en discriminatie de wereld uit te helpen, malloten te noemen? Weet je wat, ik zal me politiek correct verontschuldigen voor deze kwalificatie. Ik was iets te voorbarig met mijn oordeel. Ik weet dat er grote zorgen zijn onder de ‘gewone’ Nederlanders, die het Sinterklaasfeest zien als een doodgewoon kinder- en/of volksfeest en ik heb daarbij over het hoofd zien dat zich sommigen onder hen, gediscrimineerd voelen vanwege de aanwezigheid van Zwarte Piet.
Verdomme, waarom gebruik ik telkens het woord ‘Zwarte’ in plaats van bijvoorbeeld ‘roetveeg-‘ of ‘kleurenPiet’. Ik zal voortaan letten op mijn woord- en taalgebruik, want dat is politiek vanzelfsprekend binnen een multiculturele samenleving, ook al is deze, politiek gezien, volledig mislukt. In zo’n gemeenschap houdt iedereen met iedereen rekening en is men niet zo snel op de pik getrapt, zelfs al is deze pik zwart. Activisten zijn doodnormale mensen, die iets aan de kaak willen stellen om verandering in ons gedachtegoed te bewerkstelligen.
Trouwens, het begrip ‘gewone Nederlanders’ moet volgens professor Beatrice De Graaf uit ons woordgebruik worden geschrapt, aangezien het impliceert dat degene die het woord gebruikt zich boven de ander stelt en daardoor elitair is. Maar dat terzijde.

Jawel, ik weet heus wel dat activisten voortkomen uit de vaste demonstrantengroeperingen en ook dat activisten kunnen uitgroeien tot extremisten en zelfs tot terroristen. Vooral als ze hun zin niet krijgen. Politiek correct zou ik ook nu willen zeggen, dat we ons grote zorgen moeten maken over de ontwikkelingen, maar dat we vooral rustig moeten blijven en ons niet moeten laten leiden door een activiste als Sylvana Simons.
Potverdorie, ik had me nog zo voorgenomen geen namen te noemen. Een ‘slip of the finger’ op het toetsenbord. Kan gebeuren. Sorry, sorry, sorry, zal niet meer voorkomen.

Zo, stop me nu maar in de zak. Ik heb het verdiend.

Jacques Smeets, de blauwe diender