Hoe kunnen raadsonderzoekers onderzoek doen naar de manier waarop ouders hun kinderen opvoeden? Dat is de vraag die centraal staat in het onlangs verschenen boek van Gretha Pijpker. Daarmee snijdt ze een onderwerp aan dat zelden aandacht krijgt in de vakpers.
Een paar keer heb ik in mijn uitvoerend werk als hulpverlener ouders moeten vertellen dat ik een melding ging doen bij de Raad voor de Kinderbescherming (RvdK). Dat deed ik begrijpelijkerwijs met lood in de schoenen. Op aanraden van ervaren collega’s parkeerde ik de auto met de achterkant naar het huis en liet het portier open. ‘Ga altijd op de bank zitten, zittende mensen krijgen nooit klappen’, was ook zo’n advies. Zeg je meteen waarvoor je komt? Wat zeg je eigenlijk? Hoe zeg je het? De onmacht van beide kanten was voelbaar in de kamer. De ouders wisten: ‘houd je in, wordt niet opstandig, want je bewijst daarmee hun gelijk’. Zonder kleerscheuren bereikte ik de auto, misschien wel daardoor. Toch bleven die zaken me nog lang bezighouden. Hoe zou de raadsonderzoeker nu verder gaan?
Lees verder via sociaalweb.nl
Minder regels, beter toezicht?
D66 eist uitleg over falende onderwijsinspectie: debataanvraag ingediend
Reveil van het verlanglijstje?
