Als er één woord is dat de afgelopen jaren in toenemende mate werd gehanteerd in de wetenschappelijke literatuur en in de media is het wel de notie “radicalisering”. De term werd vooral gebruikt bij het omschrijven van het proces waarin mensen raakten betrokken die op relatief korte tijd steeds extremere standpunten innamen ten voordele van de oprichting van een Islamitische Staat, om uiteindelijk bereid te zijn over te gaan tot terreurdaden. Terreurorganisaties als “Daesh” en “Al Qaeda” rekruteerden dergelijke personen ten voordele van de eigen geopolitieke doelstellingen.
Deze evolutie in ons woordgebruik roept evenwel een aantal essentiële vragen op. Ik noem er hier enkele essentiële.
(1) Het beeld dat ik daarnet schetste doet het voorkomen dat “radicalisering” haast onontkoombaar leidt tot terrorisme, alsof mensen met radicale opvattingen mettertijd door een “onzichtbare hand” geleid worden naar het plegen van politiek geweld. Niets is minder waar natuurlijk. Het is niet omdat mensen en groepen in de samenleving streven naar “grote veranderingen” dat zij noodzakelijkerwijs tot geweldpleging zullen overgaan. Soms is het goed dat er radicale opvattingen leven. In essentie maken zij precies een democratisch debat mogelijk. Zolang het gaat om tegengestelde gedachten en opvattingen, verplicht dat ons tot het scherper overdenken van onze standpunten en onze argumenten beter te onderbouwen.
Lees verder via vlaamsvredesinstituut.eu
Mensen boven Macht – Edwin Tuin
‘We blijven steeds in dezelfde valkuilen vallen’
Toezicht in verbinding – Weinig zon en veel behang? Blog Paul van Dijk
