Afgelopen maandag was ik bij het IFV voor de kennisplug-in. Een mooie bijeenkomst waarin ervaringen werden gedeeld over de schade door de superhagel in Zuid-Oost Brabant (Luyksgestel, Someren, Asten en omstreken) en de opvang van vluchtelingen op Heumensoord in Nijmegen. Een mooie bijeenkomst, omdat elke crisis wel weer een inzicht biedt, groot of klein, waar je bij toekomstige crises je voordeel mee doet.
Daarna vonden twee sub-sessies plaats. Eentje over crisiscommunicatie, een thema dat altijd al in de belangstelling staat. De ander over de nafase, waar zeker de laatste tijd gelukkig meer en meer aandacht voor komt. Zeker als het gaat om de verbinding tussen de psychosociale kennis en de inbedding ervan in regulier crisis management (zie ook dit recente artikel van Dückers et al in RHCPP). De kennis van basale psychosociale aspecten zou eigenlijk bij het standaardrepertoire van crisis managers moeten horen Ikzelf ben al langere tijd bezig met het thema. Het begon bij “Wereld van Verschil” (zie eerdere blog), waar ik de wereld van getroffenen spiegelde aan de wereld van professionals. In 2011 schreef ik met Leonie Hoijtink een handreiking voor Impact, het kenniscentrum dat zich onder meer ontfermt over getroffenen van rampen. Naar aanleiding van recente incidenten las ik die bundel recent weer door. Het is een aaneenschakeling van logische aandachtspunten over wat je in de nafase van crises zoal tegenkomt in de relatie met getroffenen. Want dat is soms een bumpy relationship. Als overheid doe je het maar één keer goed. Leren van de nafase van andere crises kan helpen om de relatie niet onnodig ingewikkeld te maken.
Lees verder via LinkedIn/Wouter Jong Adviseur Crisisbeheersing Nederlands Genootschap van Burgemeesters
Minder regels, beter toezicht?
D66 eist uitleg over falende onderwijsinspectie: debataanvraag ingediend
Reveil van het verlanglijstje?
