Migratie, en hoe de verzorgingsstaat kan verbinden

Veel mensen denken dat de spanningen tussen migrantengroepen en autochtonen alleen maar zullen groeien. Dat stelt de verzorgingsstaat voor belangrijke verbindende opgaven, zegt hoogleraar actief burgerschap Monique Kremer vandaag in haar oratie. Hieronder een bewerkt fragment.

Migratie heeft een ander gezicht heeft gekregen – migranten kennen veel onderlinge verschillen, blijven korter en blijven vaak verbonden aan het land van herkomst. Tegelijkertijd is er weerstand en zijn er onzekerheden in de ontvangende samenleving, Daardoor worden verbindingen steeds én belangrijker én complexer. Het gaat daarbij niet alleen om verbindingen tussen zogenoemde autochtonen en allochtonen, maar ook tussen migrantengroepen onderling, en vooral tussen nieuwkomers en gevestigden. Veel ‘allochtonen’ zijn immers net zo goed ’van hier’.

Met zijn gezondheidszorg, sociale zekerheid en onderwijsstelsel heeft de verzorgingsstaat van oudsher redelijk goede sier gemaakt met het verkleinen van de sociale afstand tussen generaties, tussen mensen met verschillende opleidingsniveaus, en vooral tussen klassen. Volgens T.H. Marshall, een van de grondleggers van de sociologische theorie, waren verbindingen vooral een uitkomst van de sociale rechten die burgerschap vergezellen. Maar in de huidige verzorgingsstaat staat de verbindende functie niet meer voorop. Als het om burgerschap gaat zijn termen met ‘eigen’ of ‘zelf’ dominant: ‘eigen kracht’ ‘zelfredzaamheid’. In tijden van migratie zou de verbindende functie van de verzorgingsstaat juist weer centraal moeten staan.

Lees verder via Socialevraagstukken – Migratie, en hoe de verzorgingsstaat kan verbinden