Overvolle boodschappenkarretjes, uitpuilende voorraadkasten, lichtjes, versiering, cadeautjes, gezinnen en families bij elkaar ; dat is toch hoe de meeste mensen deze tijd zien? Vandaag zijn wij weer even met de realiteit geconfronteerd. Naar aanleiding van een verontrustende melding stonden we ineens in de woning van een bijzondere man. Een nieuw appartement maar leeg, een betonnen vloer, maar geen vloerbedekking, geen raambekleding, geen meubels met uitzondering van een oud matras in een slaapkamer en geen verlichting behalve het kleine TL buisje in het keukentje. De man vertelde ons zijn verhaal. Hij had na jaren de stap genomen om te scheiden en hij had zijn vrouw alles nagelaten. Toen hij vertelde dat hij zijn hond achter heeft moeten laten, zagen we tranen in zijn ogen. Hij kreeg hulp van de daklozenopvang, zij boden hem onderdak en hulp, via hen kreeg hij deze mooie woning. Omdat hij zijn plekje in de daklozenopvang niet bezet wilde houden en omdat hij iemand anders zijn plek wilde geven, is hij meteen verhuisd. Maar er was nog niets geregeld, na 3 weken constant bellen met instanties maar ook op elke vacature solliciteren (“ op je 61e, want ik heb altijd gewerkt en dat wil ik nog steeds “) en dat je geen stap verder komt, werd het licht aan de tunnel langzaam gedoofd en wist hij het ook even niet meer: een uitzichtloos-gevoel. “Maar”, zei de man, “Ik ben niet zielig, hoor”. Hij opende vervolgens zijn keukenkastje en zei : “Ik heb nog 3 boterhammen, een pot pindakaas, wat thee en koffie.” Ik keek mijn collega aan en duidelijk was dat het gevoel hetzelfde was. Nadat ik de brok in mijn keel had weggeslikt, beloofde ik de man dat ik zou gaan bellen voor hulp en dat ik er alles aan zou doen wat binnen mijn macht ligt, om te helpen. Eenmaal in ons dienstvoertuig keken we elkaar aan. Al bellend naar de instantie, was mijn collega ondertussen naar de buurtsuper gelopen. Toen ik net ophing, kwam hij terug met 2 bigshoppers. Ik wist genoeg : iets met 2 zielen, en vooral 1 gedachte en gevoel op werkgebied??
En ja, ik weet dat er lezers van dit bericht zullen zijn, die denken : “duh….je krijgt met zoveel van dit soort zaken te maken “. Ja, helaas INDERDAAD…maar na ruim 21 jaar kan ik wel zeggen dat ik onderscheid kan maken en ja, mijn gevoel leidt me nog steeds. Toen we weer bij de man voor de deur stonden was zijn reactie onbeschrijfelijk en zegt zijn sms wat hij een uur daarna stuurde, wel genoeg. Hij wordt morgen opgehaald en zal de kerstdagen doorbrengen met een leuke groep mensen en hij zal begeleid worden, zodat alles goed geregeld wordt met zijn nieuwe huisje. Ik ben geen gelovig of zweverig type maar dit was wel een ervaring die in de boeken gaat als de ultieme kerstgedachte!! En ja, in 2017 gaan we zeker op bezoek en hopen we in een leuk huisje te komen waar nieuwe stappen gezet kunnen worden!!!……..#kerstgedachte
Politie Walcheren
^S.v.d.V en ^R.v.d.B