Crisiscommunicatie, over een goede buur en een verre vriend

Gisteravond stond ‘ie aan de deur. De buurman van nummer 8. Hij kwam een pakketje ophalen dat bij ons was bezorgd. We raakten aan de praat. Misschien wel een half uur. Pakketje in de hand, leunend tegen de deurpost. En we zijn heel wat wijzer geworden in die tijd. Zo weten we nu van elkaar waar we werken, waar we op vakantie gaan deze zomer en hoe het zo komt dat we ooit in deze stad zijn gaan wonen. Ik moest direct denken aan mijn bezoek aan Delfzijl, afgelopen week. Ik was daar om een presentatie te geven over crisiscommunicatie voor partijen die betrokken zijn bij het chemische bedrijvenpark daar. Zeg maar het Chemelot van Groningen. En tijdens die ochtend kwamen sommigen tot een interessante ontdekking: ik ken mijn buurman eigenlijk niet zo goed. Op de gemiddelde straat in een woonwijk is het niet kennen van je buren nog niet direct een ramp. Het is hooguit niet zo sociaal. Maar op en rond een terrein waar gewerkt wordt met gevaarlijke stoffen lijkt het me toch niet zo handig. Het zou fijn zijn om te weten met welke stoffen je buurman bezig is en welke risico’s er zijn, mocht er ooit iets misgaan. Wellicht kan de postbezorger de pakketjes voorlopig standaard bij de buren afleveren. Dan raken ze vanzelf aan de praat.

Lees verder via L1 nieuws – Crisiscommunicatie, over een buur en een verre vriend