Column Soms is de samenleving echt uit balans

Als je de kranten en de nieuwsberichten moet geloven gaat alles rond de WMO mis. Als iemand ten onrechte geen zorg, huishoudelijke hulp of voorziening van een gemeente krijgt, dan wordt het nieuws zo gepresenteerd dat het lijkt alsof er in heel Nederland een potje van wordt gemaakt. Ik spreek hier voor de Oirschotse situatie, waar het principe wordt gehanteerd dat niemand tussen wal en schip mag raken. Als iemand het water aan de lippen staat wordt hulp geboden, en wat iemand vanuit de eigen kracht, met eventuele hulp van de omgeving kan oplossen wordt op die wijze opgelost. Daarbij kunnen goede professionals, met een luisterend oor ondersteuning bieden bij het oplossen van kleine en soms grote problemen.

Ik geef toe dat we soms last hebben van bureaucratie of van regels uit Den Haag. In Oirschot hebben we in elk geval niet ingestoken op bezuiniging,  maar we hebben geld gereserveerd voor een zachte landing van de WMO, en we houden zelfs met de 10% bezuiniging van rijkswege nog een klein beetje over van de gelden voor de WMO.  Prima dus, maar geheel niet in overeenstemming met de door de media gegeven suggestie dat de gemeenten rijk worden over de rug van de zielige cliënt.

Eigenlijk heb ik maar een grote zorg, en dat is dat we sommige mensen die zorg en aandacht behoeven niet bereiken. Die groep werd vroeger evenmin bereikt, maar nu zijn we actief op zoek, samen met verenigingen en buurtnetwerken, naar hoe we signalen van mensen in probleemsituaties beter kunnen opvangen.  Als dat lukt is de kans groot dat ons totale zorgbudget de komende jaren wel zal worden opgebruikt.

Mijns inziens blijven de zorgkosten binnen de gemeente ook in de toekomst beheersbaar. Het valt daarom te overwegen om de ziekenhuiszorg en andere medische zorg ook te koppelen aan een overleggesprek, in plaats van het huidige systeem van marktwerking of andere perverse prikkels die de zorgconsumptie stimuleren. Ook bij het verlenen van medische zorg zou het Oirschotse model van keukentafelgesprekken de basis kunnen vormen voor gedegen zorg en de aanpak van moeilijke levensproblemen. Daarbij worden de volgende uitgangspunten gehanteerd:

• Echte problemen pakken we op zo kort mogelijke termijn aan

• Niemand valt tussen wal en schip

• De zorg is er zoveel mogelijk op gericht dat mensen weer in hun kracht komen zodat ze zo goed mogelijk de draad van hun leven weer kunnen oppakken.

Volgens mij is dat de enige manier om de kosten en opbrengsten van zorg en gezondheid met elkaar in balans te brengen. Daarbij moeten we af van perverse marktprikkels, en dat kan door samen het gesprek aan te gaan over gezond leven en medisch verantwoorde zorg.

Raf Daenen wethouder WMO Oirschot