Blog: ‘Het duurt me te lang’

Ik kwam hem vaak in het centrum tegen. Meestal staarde hij verdwaasd voor zich uit. Zag de wereld door een andere bril dan de gemiddelde stadsbewoner. Het was een goede jongen met geen enkel kwaad in zich: Johan.

Ik kende hem vanuit mijn werk als wijkagent. Terwijl voorbijgangers vaak met een grote boog om hem heen liepen, hem lieten liggen als zijn benen even niet meer wilden en ze ook zijn honger niet wilden stillen, kende ik zijn verhaal. Ik wist wat hem ertoe had gebracht om zijn levensloop in de handen te leggen van dealers en drugs. Zijn keurige ouders deed hij veel verdriet. Toch, of juist daarom, maakte ik graag een praatje met hem.

Ik zag hem zitten op een bankje bij het busstation.

‘Johan’, begon ik, ‘hoe is het vandaag met je?’

‘Goed’, loog hij. Zijn bijna tandeloze mond toonde een verkrampte grijns, bang dat hij de peuk in zijn rechtermondhoek zou verliezen.

Johan wist dat ik hem niet geloofde, maar zijn leugentje vormde altijd de opening voor een gesprek.

‘Ik ga weg.’ begon hij.

‘Ga weg’, reageerde ik geschokt, om direct daarna allebei in de lach te schieten om deze onbewuste woordgrap.

‘Ik ga nu echt stoppen. Ik ga naar een zorgboerderij waar ze me van de shit afhelpen.’

‘Dat is op zich goed nieuws’, zei ik, enigszins sarcastisch want hoe vaak had ik dit, ook bij anderen, al gehoord.

‘En wie heeft bepaald dat je daar naartoe kan?’

‘Ikzelf. Na een gesprek met de reclassering dan.’

‘En kan je daar zomaar terecht?’

‘Nee, ik sta op een wachtlijst. Ze moeten eerst mijn dossier nog bekijken en ik heb nog wat gesprekken. Als ze vinden dat ik geschikt ben, mag ik komen. Het is ver weg van deze klotestad.’

‘Maar dat kan dus nog wel even duren?’

‘Ik wacht het wel af.’ Klonk hij gelaten.

‘Ik moet verder’, zei ik en ik stak mijn hand uit. ‘Hou je me op de hoogte?’

‘Dat doe ik’, zei hij. Hij pakte mijn uitgestoken hand en keek me aan. Even hadden we echt contact.

Een tijd later, Johan kon naar de zorgboerderij. Hij had een briefje bij de balie van het politiebureau voor mij achtergelaten. Zijn tekst was in hanenpoten geschreven.

Onderdeel van zijn afkickprogramma was de zorg voor de schapen. Hij zou leren om ze te scheren en hij leerde hoe hij moest handelen bij een bevalling.

Lees verder via politie.nl

Meer leren over ondermijning, verwarde personen, jeugdcriminaliteit en andere actuele lokale veiligheidsthema’s? Kom naar de HCB Seminars ‘Topsprekers in Veiligheid’ met o.a. prof. dr. André van der Laan (Universiteit Leiden), prof. dr. Michiel van der Wolf (Rijksuniversiteit Groningen) en prof. dr. Karin van Wingerde (Erasmus Universiteit).