De (on)macht van de angst….. Terrorisme

De machteloosheid, hopeloosheid en de wanhoop wisten niet wat ze zagen……de angst had de weg naar de jackpot gevonden. Nog nooit was het zo druk.

De barbaar staarde naar zijn beeldscherm. Golven van opwinding gingen door zijn lijf. De aderen in zijn nek pulseerden van voldoening terwijl hij het resultaat van zijn videowerk bekeek. Het was weer gelukt; de shockdosis was verhoogd. Dit zou gaan aankomen. Hij dacht terug aan zijn tijd in het veld. Aan hoe hij de mannen hun dosis gaf. Ook daar was iedere dag meer nodig geweest. Maar hun gebied groeide. Totdat de bommen kwamen. Ze waren niet meer. Het land werd minder. Hij moest op zoek naar alternatieven. Het internet bood uitkomst. En nu lag de hele westerse wereld aan zijn voeten. Hij had een pact met de angst gesloten.

De angst maakte een rondgang door Europa. Mensen met huizen, tuinen, voedselweelde, vrede en vrijheid. Ze waren tot voor kort onbereikbaar. De kracht van de verbinding was te groot, de muren te hoog, de deuren te stevig. Al eerder was het bijna gelukt; enkelen van hen bedachten bommen, stevig genoeg om alle muren weg te blazen. De angst had daardoor grip gekregen. Maar ze hadden het verpest. Nu hadden ze iets veel beters gedaan. Ze hadden de hele wereld binnengelaten. Het internet als verbindende factor. Wireless local area netwerken brachten de wereld ineens met de wind naar overal; megabits en pixels, als vlinders in de atmosfeer. Ongekende mogelijkheden. Voor liefde, vrede en veiligheid. Maar de angst nam riscico. Plantte zaadjes, op goed geluk. De mens deed de rest.

Ze zat aan de keukentafel. Buiten scheen de zon op de schommel en de zandbak, waar haar kinderen luid lachend speelden. Hoe lang zou dat nog kunnen? Rechts van haar stond de tv, al uren op CNN. Knallen, gillen, rennende mensen, sirenes en zwaailichten. Al voor de zoveelste dag. Op de laptop vóór haar liep de Twittertijdlijn voorbij. Ze had het filmpje niet willen aanklikken. Toen de link voor de derde keer voorbij kwam had ze het toch gedaan. Barbaren met baarden brachten ijswater in haar bloedvaten, terwijl ze keek naar mensen, die geen mensen maar beesten waren geworden. De hele wereld was gek geworden. Ze kon er niet meer van slapen. In het pretpark had ze vorige week trillend rondgelopen; iedereen kon een terrorist zijn. Ze had tegen haar kinderen geschreeuwd, toen die in de speeltuin te ver van haar wegliepen. Het had tot ruzie met haar man geleid. Hij zag het gevaar niet. Zij zag het, aan alle kanten.

De angst keek met verbazing toe. Er was in haar wereld niets veranderd. Er was in haar hele land niets veranderd. Al eerder was er ellende, werden mensen bruut uit het leven gerukt, zelfs in háár land. Maakten mensen zelfstandig een einde aan hun leven, gegrepen door machteloosheid en hopeloosheid, ook in háár omgeving. Toch sliep ze ’s nachts. Fladderde ze als een vlinder door het leven. Lachte ze met haar kinderen bij de schommel en schalde er luide muziek door het huis. Nu was het anders.

De barbaren hadden de joker gevonden; met woorden alleen was het verstand niet aan te tasten. Je moest het van binnenuit zien uit te schakelen. De beelden brachten de angst via haar zintuigen razendsnel dichterbij. De adrenaline deed de rest. Plakte het levensgevaar van het beeld direct als beeld op haar waarneming. De doodsangst op het beeld werd háár doodsangst. Deed haar lichaam denken dat ze in levensgevaar was. Stresshormonen schakelden haar verstand op de spaarstand, want nadenken is een overbodige luxe, als je in levensgevaar bent. Vluchten of vechten moet je kunnen, net als die mensen op de newsfeed. De angst had haar in zijn greep.

Het verstand werd ruw wakker geschud. Door hem, op de nieuwsredactie. Hij had de angst doorzien. Eerder al had hij begrepen dat zijn beelden een risico met zich mee konden brengen. Dat woorden kracht hadden. Dat sommige beelden besmettelijk konden zijn. Wereldwijd had hij met collega’s afgesproken dat hij na een zelfdoding over de mens zou berichten, niet over de wijze en details van zijn dood. Het leven moest in beeld, niet de dood. Het had bijgedragen aan het dalen van suicidecijfers in zijn land.

Een collega riep hem. Er was weer een nieuwe video verschenen. Via Twitter en Periscope wist hij al over de details van weer een barbaarse daad. Hij wist namen van de daders, had in gruwelijke getuigenverslagen gehoord hoe ze een nieuw level van beestachtigheid hadden gevonden. Zijn nieuwsgierigheid wilde de video aanklikken. Maar iets in hem maakte dat hij dat deze keer niet deed.

Hij besloot het deze keer anders te doen. Gaf zijn redactie opdracht te benoemen dat er weer een terroristische aanslag was gepleegd. Het aantal doden en gewonden te noemen. De namen en foto’s van de daders kregen geen plek in de berichtgeving. De verwondingen van de slachtoffers werden niet tot in detail beschreven. Ze waren gedood in het allergrootste ontbreken van respect en waardigheid. De barbaren hadden mensen gekozen, die juist een leven van maatschappelijke dienst hadden geleid. Dat leven moest in beeld. Collega’s en vrienden kwamen samen en beloofden die maatschappelijke dienst in de zin van de overledene dubbel zo krachtig voort te zetten. Hun woorden kwamen in het nieuws terecht. Met een enorme overtuiging beloofden de mensen in beeld dat de terroristen weliswaar hun dierbare konden doden, maar dat de kracht van de verbinding onbreekbaar was.

Zij zapte naar zijn zender. Zag de bloemen, de kaarsen en hoorde de kracht in de stem van de vader, die gisteren zijn zoon verloor. Hoe was hij in hemelsnaam in staat om daar te staan? Ze zag de minister president van het land. Het land dat ook het hare had kunnen zijn, in de willekeur van het geweld. Hij stond tussen de mensen. Was dat wel veilig? In de studio zat een man, die haar aandacht trok. Hij vertelde over angst, over beelden. Hij intrigeerde haar. Ze wist dat hij het over haar had. De minister president begon aan zijn toespraak. Zo kende ze hem niet. Hij sprak niet in de oorlogsretoriek, die ze van hem verwachtte.

“Wij leven in een wereld van vrijheid, vrede en gelijkwaardigheid. Waar iedereen mag zijn, zeggen en doen wat hij of zij wenst, binnen de kaders van onze afgesproken grenzen. Momenteel zijn we heel hard bezig om ons veiligheidssysteem te versterken, rond deze grenzen. Grenzen, die worden bewaakt, maar die alleen maar werken als we vertrouwen. Vertrouwen op de immense kracht van de menselijke verbinding. Vertrouwen dat we moeten durven geven aan onze hulpverleners. Aan de juffrouw op school, aan wie je je kinderen toevertrouwt. Aan de machinist, die je trein bestuurt en aan de piloot, die je vliegtuig vliegt. Vertrouwen dat geschonken is, wordt misbruikt door terroristen. Vertrouwen en angst gaan niet samen. Angst moet je aanpakken. De kans om zelf betrokken te raken bij een aanslag is uiterst gering. Ik sta hier schouder aan schouder met de mensen, die het noodlot trof. Maar ik spreek tot jullie allemaal, achter schermen, geschokt door wat er is gebeurd.  Kijk om je heen; jouw wereld is veilig. Leef in vrijheid, zoek de verbinding met elkaar.

Angst is de brandstof van iedere vorm van terrorisme. Terroristen maken fysieke slachtoffers. Dat voelen we hier, samen in diep verdriet. Het succes van de terroristen zit echter in de psychologische schade, die hun daden en beelden aanrichten. Er vindt demoralizering plaats, omdat er slachtoffers gezocht worden, waarmee een grote mate van identificatie mogelijk is; wij hadden daar allemaal kunnen zijn, het had ons allemaal kunnen overkomen. We gaan vermijden, laten onze manier van leven inperken, als we deze demoralizering toelaten. Laten we samen zorgen dat de angst geen grip krijgt. Elkaar helpen bij het tonen en benoemen van alles dat ons land zo prachtig maakt. In vertrouwen. En als de wreedheid mensen in ons midden fysiek treft zorgen dat de menselijke warmte en de samenhang deze mensen sterker dan ooit mogen omarmen.”

Bron: LinkedIn Andrea Walraven-Thissen