Bestaat er nu een Marokkanen probleem in Haarlem Schalkwijk of gewoon een probleem met jongeren? Zijn de problemen rond overlast, criminaliteit, beledigingen, onderwijsachterstanden en opvoedingsproblemen allemaal toe te wijzen aan de Marokkaanse gemeenschap? Of is de problematiek breder en wat moet hieraan gedaan worden? Hier hoopte ik een antwoord op te krijgen tijdens het debat georganiseerd door Stichting-Samen .
Tijdens deze avond was er een panel met onder meer Burgemeester Bernt Schneiders van Haarlem, de wijkagent, hulpverleners maar ook twee Marokkaanse jongens. In de zaal waren veel buurtbewoners maar ook mensen van de lokale politiek en uit de hulpverlenershoek.
In de Haarlemse wijk Schalkwijk wordt door een groep van 25 jongeren veel overlast veroorzaakt. Deze 25 jongeren zijn nu in kaart gebracht door de politie en er is een gerichte aanpak ontwikkeld. Bureau Jeugdzorg Noord-Holland heeft een belangrijke rol in de aanpak aangezien 20 van 25 jongeren cliënt zijn bij BJZNH (jeugdreclassering of jeugdbescherming). In het blad “Mijn Schalkwijk” [2012] schrijft de Burgemeester over de aanpak criminele jeugdgroep Schalkwijk 25. Het merendeel van deze jongeren zijn Marokkanen.
Vanuit de Marokkaanse jongeren en ouders kwam dit naar voren:
Wat doe je als mensen de taboes en schaamte van jouw cultuur niet begrijpen, denken dat je niets kunt en behandelen als vee? Wat doe je als er thuis geen geld is, je vader een gokverslaving heeft en je moeder amper Nederlands spreekt? Deze eenzaamheid en verdriet uiten zich in woede en frustratie en uiteindelijk in criminaliteit. Voor veel Marokkaanse jongeren is dit dagelijkse kost. Wanneer er iets aan de hand is op school of in de wijk worden ze eruit gepikt, volgens hen omdat ze simpelweg van Marokkaanse afkomst zijn [etnisch profileren]. Deze jongeren vinden ook dat ze door de politie extra hard worden aangepakt.Ook taalachterstand is een groot probleem. De ouders komen op uitnodiging van de leerkracht op school vanwege een probleem met hun kind maar begrijpen niet wat de leerkracht probeert uit te leggen. Het is lastig voor jongeren om een stageplaats te krijgen om werkervaring op te doen maar vaak onmogelijk een echte baan te vinden. Het mag duidelijk zijn dat de hulpverlening hard bezig is om deze jongeren te begeleiden om te voorkomen dat ze afglijden.
UvA-onderzoeker Barbara Schouten voerde gesprekken met Marokkaanse jongeren over geloof, hoop en seksualiteit. ‘Die probleemjongens zijn gefrustreerd, omdat ze zich buitengesloten voelen.’ Zij schreef het boek ‘Marokkaan in Noord’.
Wat zou er moeten veranderen?
– Opvoeding binnen het gezin
– Vroeg signalering via peuterspeelzaal en binnen het onderwijs
– Communicatie met ouders verbeteren, taalonderwijs ouders
– Het betrekken van het bedrijfsleven, dit in verband met sollicitatie problematieken zoals strafblad, hoofddoekjes etc.
– Initiatieven vanuit de Marokkaanse gemeenschap, hulp zoeken bij elkaar en problemen bespreken
– Denken vanuit oplossingen in plaats van concentreren op de problemen zelf
– Verantwoordelijkheden neerleggen waar ze horen, dus ook bij de jongeren zelf
– Vrijwilligerswerk doen als voorbereiding op een baan, staat prima op de cv
– In Rotterdam staat een school in zo’n beetje de beroerdste wijk van Nederland, Charlois. Temidden van werkloosheid, huiselijk geweld, drugshandel en schietpartijen probeert een bevlogen schooldirecteur met zijn school het leven in de wijk en de vooruitzichten van de kinderen te verbeteren. Een Superschool. Het werpt zijn aanpak vruchten af: het geweld in en om de school is enorm afgenomen en steeds meer leerlingen melden zich aan. De examenscores behoren tot de beste van Rotterdam
– Boek Hoe overleef ik Nederland, Fati Benkaddour slaat een brug tussen de Nederlandse en de Marokkaans-islamitische cultuur, boek met handige tips & tricks
Dit lijstje is kort dus aanvullingen zijn welkom…
Raf Daenen schreef een column: Wat moeten we met ontsporende allochtone jongeren? Hierin stelt hij dat er beslist een kleine harde kern van probleemjongeren blijven die niet of nauwelijks is te benaderen, en daar helpt misschien enkel een hard strafbeleid. Voor het merendeel geldt dat met het uitspreken van eerlijke verwachtingen en met een positieve, maar consequente en duidelijke opvoedingsaanpak er zowel voor jongens als meiden langs verschillende wegen resultaat kan worden bereikt. Daardoor wordt integratie misschien moeizaam, maar wel blijvend gerealiseerd.
Rob Sentse geeft de volgende reactie vanwege de recente gebeurtenissen in onder andere Deurne via LinkedIn. Hij stelt hier de volgende vragen:
- Wie binnen de Marokkaanse gemeenschap in Eindhoven, wie in de Moskee, welke ouders / relaties van deze demonstrerende jongeren, gaan deze jongeren aanspreken op hun gedrag?
- Wie, binnen de Marokkaanse gemeenschap pakt, met dezelfde voortvarendheid als deze demonstranten, het initiatief om deze jongeren tot de orde te roepen?
- Wie, binnen de Marokkaanse gemeenschap, voelt zich zodanig, in zijn/haar persoon en goede naam, aangetast dat zij een vuist wensen te maken tegen groepen jongeren die telkens weer het cognitief wat minder bedeelde volk voeden in vooroordelen en domme uitspraken?
Denken in oplossingen in plaats van in problemen
- http://stichtingyourule.nl/ AANRADER.
- Naast de training in sociale, fysieke en mentale vaardigheden zou zo’n aanpak ook uitgebreid kunnen worden met scholing en begeleiding naar werk. Hierbij moeten dan ook de ouders en familieleden betrokken worden.
- Zo’n begeleiding kan ook plaatsvinden in een (afgeschermde?) omgeving waarbij (afgedwongen?) sprake is van het opleggen van structuur, fatsoensregels, bijbrengen van normen/waardenbesef, regelmaat, opleidingen en, als de persoon daarvoor rijp is, begeleiding terug in de maatschappij.
- Een maatschappij waarbij op micro-niveau een sociaal netwerk/vangnet wordt gevormd om de persoon op het rechte pad te zetten, te houden en te ondersteunen naar een positieve en gezonde persoonlijke toekomst.
- Het bieden van oprechte aandacht, oprechte ondersteuning, oprechte begeleiding, bevorderen van wederzijds vertrouwen en wederzijds respect.
- Vanuit een systeemgerichte aanpak door grenzen stellen én perspectief bieden, preventie én repressie, zorg én straf, bestuurlijk en strafrechtelijk vanuit een integrale benadering op meerdere domeinen gelijktijdig – persoon, gezin, vrienden, school of werk.
- Een aanpak vanuit OCW (Superschool van Eric van ’t Zelfde?), BiZa, MinJus (sociale dienstplicht?)
Is dit het enige?
Nee, het is wel een opzet voor een discussie over een werkwijze die tot nu toe slechts garant staat voor het verder afglijden van groepen mensen binnen de samenleving waarbij het woord ‘samen” steeds vaker ter discussie wordt gesteld.
Dit debat was echt een eyeopener voor mij. Via de media zijn berichten over het Marokkanenprobleem in mijn ogen toch gewoon een ernstig jongerenprobleem.
Margareth Weijers
www.vl-nieuws.nl
- Lectorale rede Jan Dirk de Jong – Verkeerd verbonden
- Nieuws.be -Hard aanpakken, zacht voorkomen
- Dichtbij – Gemeente Haarlem: aanpak criminele jeugdgroep werkt
- Telegraaf – Aanpak Haarlemse Top-25 criminelen geen succes
- ThePostOnline – ‘Overheid en NPO eisen dat Opsporing Verzocht minder Marokkanen laat zien’
- Bol.com – Boek Hoe overleef ik Nederland? 99 ideeen voor Marokkaanse jongeren
- Boom/Lemma – Boek Marokkaan in Europa, crimineel in Nederland Een vergelijkende studie
D66 eist uitleg over falende onderwijsinspectie: debataanvraag ingediend
Meerdere scholen in Deventer dicht na dreigmail over schietpartij
Minder regels, beter toezicht?
Wat een interessante bijdrage. Ik ben opgegroeid in Schalkwijk en heb die multiculturele samenleving altijd als een meerwaarde gezien: ik maakte al vroeg kennis met een variatie aan gewoonten om privélevens vorm te geven. Die variatie was er simpelweg, voor mij was dat een gegeven. Dat mijn ouders het vanuit dat perspectief benaderden, hielp mij een neutrale (en niet, zoals zovelen, oordelende) houding aan te nemen. Vroeg signaleren en/of vroeg aanleren kan daarom inderdaad veel nut hebben. Ouders hebben daar een belangrijke rol in.
Margareth Weijers schetst in dit artikel de veroordelende houding en het gebrek aan begrip dat de Marokkaanse ouders en jongeren evaren. We moeten die gevoelens zeer serieus nemen. Cultuur is een variabel begrip en heeft (soms verrassend) veel interpretatieverschillen tot gevolg. In gesprekken die ik heb met niet-westerse allochtonen, komt naar voren dat velen van hen zich niet begrepen en/of gehoord voelen. Hetzelfde probleem dat veel tegenstanders van asielzoekers(centra) ervaren. Door elkaars standpunt te erkennen en er begrip voor te hebben, kun je bruggen bouwen. Nederland en haar inwoners hebben die bruggen nodig. Je hoeft de brug niet over te steken om elkaars beste vrienden te worden, maar je mag je wel tolerant opstellen ten opzichte van elkaars ervaringen.
Groeten Milan Nieweg
Gehoord worden is zeer belangrijk, voor iedereen, maar ook mogelijkheden creëren is essentieel! Ken je de lectorale rede Verkeerd Verbonden? Hierin wordt de aanpak Top50 uitgelegd. Zeer interessant om te lezen hoe de ‘straataanpak’ Schalkwijk in zijn werk zou moeten gaan. https://vl-nieuws.nl/verkeerd-verbonden-risicojeugd-en-problematische-jeugdgroepen-in-nederland/