Column De Opvoedingsspagaat

“hoe durf je je te bemoeien met de opvoeding van mijn kinderen”.
Veel ouders vinden dat zij het alleenrecht hebben over de opvoeding van hun kinderen. Anderen moeten zich vooral niet negatief over hun manier van opvoeden uitlaten. Vaak vinden ouders dat er bij conflicten of problemen niets mis is met hun kind.

Neen, de school, het onderwijs, de vriendjes, de vereniging, de buren hebben het gedaan, niet ons pareltje van talent. En mocht er onverhoopt toch iets mis zijn met ons kind of zou er toch een vlekje op zitten dan kunnen wij er niets aan doen. Het zijn de omstandigheden of de anderen en dus moeten die het voor ons oplossen. Ondertussen kijken we liever weg als onze kinderen zuipen en roken, pilletjes gebruiken, slecht eten, depressief zijn, aan sexting doen, of loverboy zijn. We vergeten graag dat ouders lang niet altijd het goede voorbeeld geven; denk aan vechtscheidingen, bedreigen van leerkrachten, verwaarlozing van kinderen, huiselijk geweld of erger.

Natuurlijk wordt alles journalistiek uitvergroot en ook sociale media blazen hun partijtje mee. Met het overgrote deel van de kinderen, meer dan 90%, gaat het goed. Maar als het mis gaat wordt alle eigen verantwoordelijkheid aan de kant geschoven en scholen, verenigingen, hulpverleners, jeugdleiders of de gemeente krijgen de schuld. Er had eerder ingegrepen moeten worden, en liefst moeten er koppen rollen.

wat moeten we doen?
We moeten grenzen stellen, gevaren bespreekbaar maken, frustraties overwinnen en verleiden tot het positieve. Juist omdat we zoveel communicatiemogelijkheden hebben, is het zaak om deze ook juist in te zetten. We worden overstelpt met gegevens en informatie, maar de kunst is om de relevante informatie te selecteren en te waarderen, en daaruit het goede te destilleren. Pas daardoor ontstaat productieve kennis, die kan worden ingezet voor de opvoeding. Dit is een opdracht voor de samenleving in het algemeen en het onderwijs in het bijzonder. De vluchtigheid door een overkill aan informatie roept de behoefte op aan vertraging om informatie echt te verwerken en om te zetten in productieve kennis en maatschappelijk bruikbare competenties. De grote uitdagingen van een moderne samenleving liggen op het terrein van het delen van en omgaan met prangende vraagstukken zoals duurzaamheid, welzijn, vrede, samenwerking en saamhorigheid. Samenwerken wordt steeds belangrijker, omdat technologische innovaties meer mogelijkheden bieden om geïsoleerd van ieder ander ons eigen leven te leiden. We kunnen thuis shoppen, leren, werkelijkheden delen, therapieën ondergaan, relaties aanknopen en oorlog voeren. Dat voedt het egocentrisme, en juist daar moeten we vanaf.

Ik zou graag met ouders , kinderen en iedereen die het goed voorheeft met onze jeugd een dialoog aangaan over hoe we in Oirschot om kunnen gaan met nieuwe vormen van vorming en opvoeding. Digitaal, virtueel of analoog, het is me om het even, maar ook in deze tijd hebben we als samenleving de verantwoordelijkheid om onze kinderen lichamelijk en geestelijk gezond op te laten groeien.

Raf Daenen, wethouder jeugd, zorg en onderwijs Oirschot